- Czerwone mają wartość pięciu gwinei, białe - jednej - wyjaśnił jej szeptem. Patrzyła z coraz większym zaciekawieniem, jak Alec wymienia kordialne uśmiechy ze znajomymi graczami. - Dżentelmeni, czyńcie zakłady - wychrypiał wiekowy rozdający. Becky zauważyła, że na zielonym welwecie namalowano siedem białych krążków wielkości spodka, po jednym przed każdym graczem. Wewnątrz tych krążków każdy z nich umieszczał sztony. - Nie dotykaj tu niczego - szepnął jej Alec. - Gdy położę swoje sztony na tym krążku, nazywa się go skrzynką zakładów, nie wolno mi ich tknąć, dopóki toczy się gra. Nie dotykaj również kart. - Nie zrobię tego - obiecała pospiesznie. Alec umieścił dwa czerwone sztony w krążku. To był początkowy zakład o dziesięć gwinei. Kiedy wszyscy inni gracze ustalili swoje zakłady, staruszek rozdał im karty. Zaczął od miejsca po swojej lewej stronie, a potem obszedł cały stół. Wszystkie karty, które kładł, były odkryte. Alecowi dał trójkę. Becky zauważyła, że przed sobą rozdający położył ósemkę. - Czy kolejność gra tu jakąś rolę? - Nie. - Alec spojrzał niecierpliwie na rozdającego, który znów okrążał stół, kładąc przed każdym drugą kartę, także odkrytą. Alecowi dostała się po raz drugi trójka. - Czy to dobrze? - spytała szeptem Becky. - Może i tak - odparł, a potem skinął głową rozdającemu, gdy ten położył przed sobą drugą kartę, tym razem zakrytą. - Widzisz? Teraz nikt z nas nie wie, co on trzyma w ręce. Przedtem dostała mu się ósemka, ale teraz? W tym właśnie cały urok tej gry. - Urok? To szarpanie nerwów! - Nikt nie ma dwudziestu jeden punktów - mruknął. - Co się teraz stanie? - Po kolei weźmiemy udział w grze. Zobaczysz. Spojrzała ponad jego ramieniem na graczy po prawej, którzy kolejno zaczęli wchodzić do gry. Spocony mężczyzna po drugiej stronie stołu, którego szczeciniasty podbródek prosił się o brzytwę, odpowiedział jej chytrym łypnięciem oka. Uniósł ku niej płaską flaszkę i wypił jej zdrowie iście zabójczym haustem trunku. Alec posłał mu lodowate spojrzenie i posadził sobie Becky na kolanach. Gdy nadeszła jego kolej, położył kolejne dwa czerwone sztony na białym krążku i zastukał w blat palcem. Rozdający dał mu trzecią kartę. - Trójka! - wykrzyknęła Becky i zaraz zamilkła. Alec miał więc dziewięć punktów, a do wygranej trzeba było dwudziestu jeden. Jeszcze dwa czerwone sztony znalazły się na krążku. Alec poprosił o kolejną kartę. Tym razem była to piątka. Pięć i dziewięć - czternaście. Inni gracze wokół stołu wstrzymali dech na ten widok, lecz Alec bez śladu podniecenia zażądał piątej karty. Oby tylko okazała się nią siódemka! Mieli teraz w zakładzie trzydzieści gwinei. Rozdający dał Alecowi piątą i ostatnią kartę - szóstkę. Becky spojrzała na nią z przygnębieniem. A więc nie wygrali. Mieli tylko dwadzieścia punktów. Usłyszała jednak, jak jeden z graczy mówi do Aleca: „Niezła robota, sir” i spostrzegła błysk w jego oku, gdy uprzejmie odparł: - Jeszcze zobaczymy. - Myślałam, że musimy mieć dwadzieścia jeden punktów - szepnęła. - Tak, ale dwadzieścia bije wszystko prócz dwudziestu jeden. - Och! Gdy przyszła kolej na innych, niektórzy uzyskali mniej punktów niż Alec, inni znów mieli ich więcej - określano to, jak Becky szybko się dowiedziała, słowem „wybuch” - i tym rozdający natychmiast zabierał postawione sztony. Wreszcie, w ostatniej turze, rozdający odkrył swoją, leżącą grzbietem do góry kartę, dziesiątkę, co dawało mu w sumie osiemnaście punktów. Musiał teraz wypłacić równe udziały każdemu z tych, którzy mieli punktów dziewiętnaście, a ponieważ Alec ze swoimi dwudziestoma punktami wygrał, otrzymywał podwójną liczbę sztonów. - Dobre zagranie, milordzie - mruknął rozdający, popychając ku niemu dwa zielone