nie wiedział, dlaczego złamał niepisane zasady i poruszył tak osobisty temat. Ale Julianna była przecież wspaniała. Doskonale go zrozumiała i starała się pocieszyć. Od tego czasu zwierzał jej się z różnych innych rzeczy. Wyjawił, dlaczego postanowił ubiegać się o stanowisko prokuratora okręgowego, opowiedział o swych obawach związanych ze zdrowiem rodziców, poskarżył się na rażący brak kompetencji pewnego oraz stażystów prawników. Kiedy nie widział Julianny dłużej, zaczynało mu brakować tych rozmów. W przeciwieństwie do Kate, zawsze miała dla niego czas i ciepłe słowo. – W końcu będzie musiała się zgodzić, a na razie trwają przepychanki, kto to ma być. Nie chce nastolatek. Twierdzi, że są za młode. Znalazła dwie panie, które jej odpowiadają, ale ponieważ mają inne zobowiązania, musielibyśmy znacznie wcześniej ustalać, kiedy wychodzimy, a Kate z jakichś powodów nie chce tego zrobić. – Westchnął głęboko. – Zupełnie jej nie rozumiem. – Nie rozumiesz? – powtórzyła ze zdziwieniem. – Nie, Richardzie, to niemożliwe. Przecież jesteście małżeństwem od tylu lat. – Zmieniła się – rzekł po chwili namysłu. – Przedtem dużo wychodziliśmy, wiele rzeczy robiliśmy razem. A teraz ma tylko czas... ma czas... – Richard zamilkł, świadomy tego, że się skarży. Nie, nie powinien pokazywać, jak bardzo jest zły i rozdrażniony. – Bycie ojcem wcale nie jest takie łatwe – stwierdził. – Muszę się przyzwyczaić. – Oczywiście, to przecież wielka zmiana – zgodziła się natychmiast. – A tak swoją drogą, ile miesięcy ma Emma? – Cztery. – Och! – Aż otworzyła usta. – O co chodzi? – Co prawda sama nigdy nie urodziłam dziecka, ale podobno niektóre matki przechodzą... – Potrząsnęła głową. – Nie, nic takiego. To nie moja sprawa. – Nie opowiadaj głupstw. – Pochylił się w jej stronę. – Co takiego słyszałaś? – Że przechodzą straszną depresję. Zmieniają się wtedy nie do poznania. Może właśnie coś takiego się z nią stało? Czy sądzisz, że jest szczęśliwa? – Przecież byłaś u nas – zauważył, marszcząc brwi. – Co myślisz o stanie Kate? – Z całą pewnością jest bardzo przywiązana do Emmy. – Dobierała starannie słowa. Ale nie do mnie, pomyślał Richard. Julianna nawet nie musi tego mówić. – Powinieneś być cierpliwy – dodała. – To na pewno minie. A jeśli nie? – pomyślał, kiedy kelnerka przyniosła zamówienie. Jeśli Kate nadal będzie się od niego oddalać, aż w końcu przestaną się rozumieć? Jedli w milczeniu, które po chwili przerwała Julianna. – Richard? Uniósł wzrok, a ona ujęła odruchowo jego rękę. Opuścił nieco głowę, patrząc na ich splecione dłonie, zdziwiony tym, że jest tak bardzo podniecony. Wiedział, że powinien zabrać rękę, ale tego nie zrobił. – Chciałam ci coś powiedzieć, ale... ale... – Głos zaczął jej się łamać,