- Nie chcesz wyjeżdżać? - Nik się uśmiechnął. - Cieszę się, że doszłaś do rozumu. Tak będzie lepiej dla wszystkich. - Nieprawda. Ja... Nikos usiadł na łóżku, zaczął się ubierać. - Chyba wiesz, że nie masz wielkiego wyboru - mówił, odwrócony do niej plecami, zajęty ubieraniem. - Nie pozwolę Danny'emu opuścić mojej posiadłości, a to oznacza, że gdybyś chciała poszukać R S sobie adwokata, będziesz musiała zostawić małego ze mną. Mnie to nie przeszkadza, ale odniosłem wrażenie, że ty nie masz ochoty go opuszczać. Jeśli oczywiście twoje zapewnienia o oddaniu dla niego nie były gołosłowne. - Nigdy nie opuszczę Danny'ego - powiedziała. Zimno jej się zrobiło na myśl o tym, że mogłaby takiego malucha zostawić samego i być może już nigdy więcej go nie zobaczyć. - A więc nie masz wyjścia - stwierdził Nikos. Wstał, zapiął spodnie. Carrie się wydawało, że zrobił się strasznie wielki, kiedy tak nad nią stał, a ona jakby się skurczyła. - Musisz się zgodzić na ślub. Zupełnie nie rozumiała, jak doszło do tego, że Nikos Kristallis przejął kontrolę nad jej życiem, obawiała się jednak, że jest już stanowczo za późno, żeby zdołała coś z tym fantem zrobić. Choćby dlatego, że był bardzo bogaty i miał wielkie wpływy, a przede wszystkim dlatego, że był u siebie. - Naprawdę musimy brać ślub? - spytała w nadziei, że uda się zyskać na czasie. Może gdyby trochę pomieszkali razem, gdyby Nikos nabrał do niej zaufania, udałoby się wywieźć Danny'ego z powrotem do Londynu, gdzie Nikos nie miałby do niego dostępu. - Przecież właściwie wcale się nie znamy, więc to nie będzie prawdziwe małżeństwo. Carrie przygryzła wargę. Czuła na sobie spojrzenie Nikosa. A on patrzył na nią i myślał, że nie powinna nigdy siadać do pokera. Wszystkie emocje malowały się na R S jej twarzy tak wyraźnie, że można było je czytać jak z otwartej książki z dużym drukiem. - Ponieważ z punktu widzenia mojego bratanka jest to najlepsze rozwiązanie. - Ale co z moją pracą? - dopytywała się coraz bardziej zrozpaczona Carrie. - Nie będziesz musiała pracować. Mam dość pieniędzy, żeby zapewnić wygodne życie i tobie, i Danny'emu. - Naprawdę nie rozumiem, dlaczego tak bardzo ci na tym zależy - westchnęła. Właściwie już się zdecydowała, a raczej pogodziła się z losem. - Tu wcale nie chodzi o mnie. Tłumaczyłam ci, że robię to dla dobra Danny'ego.